1. เรื่องเริ่มขึ้นตอนเมื่อผมเป็นเด็กๆ ผมเกิดในครอบครัวยากจน ครอบครัวของเรา
จนมากจนต้องอดข้าวบ่อย ๆ เมื่อไหร่ก็ตามเมื่อถึงเวลากินข้าวแม่จะแบ่งข้าวมาให้ผม
เพิ่มขึ้นอีกพร้อมทั้งพูดว่า “ลูกต้องกินข้าวเพิ่มขึ้นนะ ส่วนแม่ไม่ค่อยหิว”
นี้เป็นครั้งแรกที่แม่ โ ก ห ก ผม
2. เมื่อผมเติบโตขึ้น คุณแม่เพียร พ ย า ย า ม หาเวลาว่างไปตกปลาในแม่น้ำ
เพื่อว่าผมจะได้กิน อ า ห า ร ที่มีประโยชน์ต่อการเจริญเติบโตของผมแม่ต้มปลา
ที่ตกมาได้ทำเป็นซุปให้ผมกินในขณะที่ผมกินแกงต้มปลา..แม่จะนั่งข้างๆ ผม
แทะกิน เ ศ ษ เ นื้ อ ปลาที่ติดอยู่ตามก้างปลาหลังจากที่ผมได้กิน เ นื้ อ ป ล า
ไปแล้วผมรู้สึกตื้นตันใจมาก..ผม พ ย า ย า ม แบ่ง เ นื้ อ ป ล า ให้แม่แต่แม่
ปฎิเสธทันควันพร้อมกับกล่าวว่า”ลูกกินเถอะ…แม่ไม่ค่อยชอบกิน เ นื้ อ ปลา”
นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่แม่ โ ก ห ก ผม
3. เมื่อผมเรียนอยู่ชั้นมัธยม เราต้องใช้เงินเพิ่มมากขึ้นแม่ต้องหารายได้พิเศษ
ด้วยการรับงานเล็ก ๆ น้อย จากโรงงานมาทำที่บ้านบางครั้งผมตื่นขึ้นมา
ตอนตี 1 หรือตี 2…ผมยังเห็นแม่กำลังทำงาน ” แม่ครับ…นอนเถอะครับ
มันดึกมากแล้ว พรุ่งนี้แม่ต้องไปทำงานอีก “แม่ยิ้มกับผมพูดว่า
“ลูกนอนต่อก่อนนะ…แม่ยังไม่เหนื่อย…นอนไม่หลับ” ครั้งที่ 3 แล้วที่แม่
โ ก ห ก ผม
4. ตอนเมื่อใกล้จบชั้นมัธยมผมต้องไปสอบเป็นวันสุดท้ายแม่อุตส่าห์หยุดงาน
ไปเป็นเพื่อนและเพื่อเป็นกำลังใจให้ผมมันเป็นวันที่แดดร้อนมากๆ…แม่ต้อง
รอผมอยู่หลายชม.เมื่อผมทำข้อสอบเสร็จ…รีบออกมาหาแม่เห็นแม่ผม
มีเหงื่อออกท่วมตัว..แต่ท่านกลับรินน้ำเย็นที่เตรียมมาให้ผมดื่ม
ผมเห็นแม่รู้สึกเหนื่อยและร้อนจึงขอให้แม่ดื่มน้ำก่อนแม่พูดขึ้นว่า
“ลูกดื่มเถอะ….แม่ยังไม่กระหายน้ำ”นั่นเป็นครั้งที่ 4 ที่แม่ โ ก ห ก ผม
5. หลังจากที่พ่อผมล้ม ป่ ว ย และเสียชีวิตคุณแม่ที่น่า ส ง ส า ร ต้องทำงาน
หนักขึ้นเพื่อหารายได้มาจุนเจือครอบครัวแต่ก็ยังไม่ค่อยเพียงพอไม่ว่าคุณแม่
จะ พ ย า ย า ม มากขึ้นเพียงไรคุณลุงที่อยู่ข้างๆ บ้านท่านเป็นคนดี พ ย า ย า ม
มาช่วยเหลือครอบครัวเราเสมอ….เช่นซ่อมแซมบ้านที่ผุพัง..ฯลฯ เพื่อนบ้าน
เห็นครอบครัวลำบากมากก็แนะนำให้แม่แต่งงานใหม่แต่แม่ยืนกรานไม่เห็นด้วย
แม่พูดกับผมว่า “แม่มีลูกอยู่ทั้งคน…แม่ไม่ต้องการความรักอีก” แม่ โ ก ห ก
ผมเป็นครั้งที่ 5 แล้ว
6. ในทื่สุดผมก็เรียนจบและมีงานทำผมอยากให้แม่ซึ่งตรากตรำทำงานหนัก
มาตลอด ได้พักผ่อนบ้างแต่แม่ไม่ยอม…..กลับไปตลาดทุกเช้าขายผักที่หามาได้
เพื่อเลี้ยงชีพทั้ง ๆ ที่ผม พ ย า ย า ม ส่งเงินมาให้แม่ (ผมต้องไปทำงานในเมืองที่ห่างไกล)
แม่ผมไม่ค่อยยอมรับเงินผม..บางครั้งยังส่งเงินกลับคืนให้ผมอีกแม่พูดกับผมว่า
“แม่มีเงินพอใช้แล้ว…ลูกควรเก็บเงินไว้สร้างฐานะ” แม่ โ ก ห ก ผมเป็นครั้งที่ 6
7. เพื่ออนาคตที่ก้าวหน้า..ผมตัดสินใจเรียนต่อปริญญาโทด้วยทุนของ
ม ห า วิ ท ย า ลั ย ที่มีชื่อเสียงในอเมริกาเมื่อผมเรียนจบก็ได้งานทำที่นั่นและ
มีเงินเดือนค่อนข้างสูงเมื่อทำงานไปได้สักพัก…ผมอยากให้แม่ผมมาอยู่กับผม
ที่อเมริกาเพื่อว่าแม่จะได้หยุดทำงาน…พักผ่อนให้สบาย ในบั้นปลายของชีวิต
แต่แม่ผมไม่อยากรบกวนผม…บอกผมว่า “แม่ไม่คุ้นเคย กับชีวิตต่างแดน”
ครั้งที่ 7 แล้วซินะที่แม่ โ ก ห ก ผม
8. เมื่อแม่แก่ตัวลงไปเรื่อย ๆ..ในที่สุดแม่ก็เป็น ม ะ เ ร็ ง และต้องเข้ารับการ ผ่ า ตั ด
ที่ โ ร ง พ ย า บ า ล ผมลางานแล้วรีบบินกลับมาหาแม่สุดที่รักทันที แม่ผมนอน
พักฟื้นอยู่ บ น เ ตี ย ง เมื่อผมไปถึงน้ำตาผมไหลอาบแก้มเมื่อเห็นแม่ซึ่งผ่ายผอม
และดูทรุดโทรมลงอย่างมากแม่รู้สึกดีใจมากที่เห็นผม…. พ ย า ย า ม ยิ้มอย่างสดชื่น
ด้วยความลำบากผมรู้ดีว่าแม่ได้ฝืนความ เ จ็ บ ป ว ด รวดร้าวอย่างสุดฝืนจาก
โ ร ค ม ะ เ ร็ ง ร้ า ย ที่ลามไปทั่วทั้งตัวผมโอบกอดแม่พร้อมกับร้องไห้ด้วยความ
ส ง ส า ร หัวใจผมในขณะนั้นเศร้า ห ม อ ง และ เ จ็ บ ป ว ด อย่างที่สุดแม่ พ ย า ย า ม
ปลอบผมด้วยเสียงที่แหบพร่าและสั่นเครือ ”ลูกรักของแม่…เห็นหน้าลูก
แม่ไม่รู้สึก เ จ็ บ แล้ว” นี่เป็นครั้งที่ 8 ที่แม่ โ ก ห ก และเป็นครั้งสุดท้าย ในชีวิต
ของแม่ที่ โ ก ห ก ผม แม่ที่ผมรักและบูชามาตลอดชีวิตได้ปิดตาลงและจากผมไป
อย่างไม่มีวันกลับ หลังจากที่แม่กล่าวคำ โ ก ห ก ครั้งที่ 8 จบลง
ขอขอบคุณ p a t t a n a k i t.n e t
